Welkom!
Mijn naam is Pauline van der Pas, oprichter- en gastouder van ‘Het Paarse Huisje’
Wat leuk dat je de moeite hebt genomen om de website te bekijken.
Wat is mijn drijfveer voor de begeleiding van jonge kinderen?
Ik geloof dat kinderen gelukkig zijn en in hun kracht kunnen staan als ze:
- Vertrouwen hebben in zichzelf
- Verbinding kunnen maken met zichzelf, anderen en hun omgeving
- Verwondering de ruimte kunnen geven (nieuwsgierigheid, onderzoek en experiment)
Wat is mijn aanpak om dit te bewerkstelligen?
Vertrouwen:
In mijn werkwijze zorg ik allereerst voor een omgeving van vertrouwen, (emotionele) veiligheid, rust en duidelijkheid waarbij elke dag ritme en rituelen heeft zodat het kind in de basis weet waar het aan toe is.
Elk kind is uniek met zijn karakter, talenten en kwaliteiten. Voor de ontwikkeling van zelfvertrouwen en zelfrespect, creëer ik een voedingsbodem om zelf te doen en te ontdekken, zonder er invulling aan te geven. Waar nodig een steuntje in de rug maar nooit door middel van een opdracht. Op deze manier bouwt een kind zelfvertrouwen en zelfrespect op zodat hij of zij een positief zelfbeeld ontwikkelt en mag blijven die hij/zij bedoeld is te zijn.
Kinderen met zelfvertrouwen zijn veel meer bereid om risico’s te nemen en nieuwe dingen te leren. Zelfvertrouwen helpt om nieuwe dingen te doen, zelfs als het mislukt, en dat gebeurt vaak! Als ouders of opvoeders kunnen wij hun zelfvertrouwen versterken door ze een goed gevoel te geven. Zo voelt een kind zich gezien en er wordt bevestigd dat hij of zij er mag zijn.
Verbinden:
In een veilige en natuurlijke omgeving kan een kind zich met zichzelf, anderen en met zijn omgeving verbinden. Ontwikkelen is dingen met elkaar verbinden. Verbinding is iets wat je alleen kunt voelen, niet denken. Jonge kinderen ontdekken de wereld met hun zintuigen. Een kind wil voelen, aanraken, optillen, ruiken, proeven, ergens op klimmen. Ze worden nog niet gestuurd door het denken waardoor ze veel meer openstaan voor alle indrukken die ze via hun zintuigen binnenkrijgen. Door prikkels te registreren en te verwerken, zijn we in verbinding met de wereld, onze omgeving, met elkaar en met onszelf. Het voelen en tasten is nodig om de begrenzing te voelen; waar houdt mijn lijf op en begint de rest van de wereld? Hiermee wordt een gezonde basis gelegd voor de ontwikkeling van hun eigen emotionele intelligentie.
Ik creëer omstandigheden, zintuiglijke belevingen, om kinderen verbinding met zichzelf, met elkaar en met de omgeving te laten voelen, wanneer het maar kan in de natuur. De natuur als pedagoog.
Verwonderen:
De ervaring met mijn eigen gezin en werk als coach heeft me geleerd dat je niet jong genoeg kunt beginnen met liefdevol aandacht te geven aan de natuurlijke behoefte van kinderen om zich te kunnen verwonderen, onderzoeken en experimenteren in een veilige omgeving. Kleine kinderen zijn de grootste uitvinders van deze wereld en hebben een innerlijke drang om de wereld te ontdekken met hun zintuigen.
Vrij spelen, het avontuur en de verbeelding heeft prioriteit waarbij ik de kinderen zoveel mogelijk de wereld om zich heen wil laten ervaren als een bron van mogelijkheden en de kans krijgen om op eigen benen te leren staan.
We gaan dagelijks met de bakfiets (zonder elektrische ondersteuning) op een slakkengangetje naar het park waar ze vrij en veilig kunnen rondstruinen. Of naar de Molenplas, met het pontje naar de overkant van het Spaarne, een beleving op zich. Of naar de kinderboerderij op 5 minuten bakfiets-afstand.
Om je te kunnen verwonderen is het volgens mijn overtuiging helpend om ruimte te maken voor binnen- en buitenbelevingen die de zintuigen prikkelen en ontdekken wat er te horen, zien, ruiken, voelen en te vinden is in de natuur. Magische momenten zijn overal als je de kaders er voor schept. De natuur is onze pedagoog.
Daarnaast onderzoeken en experimenteren ze ook (met) elkaar. Het maakt kinderen enthousiast en nieuwsgierig, de buitenwereld komt bij ze binnen, ze ontwikkelen hun zelfbewustzijn en de wereld om hen heen.
Echter, er is ook stilte en ruimte voor even niets doen, even geen prikkels, niet continu iets zien, horen, voelen of beleven. Stilte, rust en ruimte om te voelen dat er ideeën ontstaan als je lekker even niets doet. Een klein beetje verveling is het begin van creativiteit.
Pedagogische benadering:
Ik heb de visie dat elk kind uniek is en dat elk kind zijn eigen natuurlijke ontwikkeling heeft, als je hier maar aandacht voor hebt en tijd en ruimte aan geeft! Met een klein groepje van 5 kinderen is dat heel goed mogelijk.
Ik wil mijn aanpak geen antroposofisch label van Rudolph Steiner geven maak ik maak wel gebruik van een aantal uitgangspunten van de antroposofische benadering: Elk kind is uniek en moet gelegenheid krijgen zich volledig te ontplooien. Ik leg de nadruk op de natuur en natuurlijke materialen.
Ik word ook heel blij van de ingrediënten die me aanspreken van andere beroemde pedagogen/psychologen zoals:
- Reggio Emilia: de Reggio-benadering is een ‘pedagogiek van het actief luisteren’, in plaats van een ‘pedagogiek van het vertellen’.
- Maria Montessori: spreekt me aan (zelf op school gezeten) door de kern: ‘Help mij het zelf te doen’.
- Emmi Pikler: haar visie is dat een kind de beste ontwikkeling krijgt door ontdekken en leren in het eigen tempo – zonder hulp en stimulans van een volwassene.
- Thomas Gordon: dit is een opvoedingsmethode waarin je luistert naar je kind en met je kind communiceert op basis van respect.
De visies van deze pedagogen zijn voor mij richtinggevende concepten. Bij elk van deze concepten is ruimte voor zelfontplooiing en ontdekking zodat kinderen in het licht kunnen staan en zichzelf kunnen ontdekken.